1930'ların İtalya'sında Guido adındaki tasasız, kaygısız bir Yahudi kitapçı yakın bir şehirdeki güzel kadına kur yapıp onunla evlenerek bir peri masalı başlatır. Guido ve karısının bir oğulları olur ve İtalya'yı Alman güçleri istila edene kadar birlikte mutluluk içinde yaşarlar. Ailesini bir arada tutabilmek ve oğlunun Yahudi toplama kamplarının dehşetinden elinden geldiğince uzak tutmak çabası ile Guida bu yıkımı bir oyun gibi gösterir.

Bu oyunun kazanma ödülü ise bir tanktır...

Bu sezonun ısrarla beklenen son filmi(en azından benim için) Transformers 2'yi de sonunda izlemek nasip oldu. Fakat sonuçta mutlu oldum mu? Pek sayılmaz. Film genel olarak "iyi" idi. Eğer çok beklentiniz yoksa tabi. Fakat t4te benwayin sahip olduğu beklentinin yarısıyla gittiyseniz filme bir kabusu yaşamış gibi hissediyorsunuz kendinizi.

Öncelikle filmin ilk yarısının güzel olduğunu söylemeliyim. Ama ikinci yarı tam bir fiyasko. Hele sonu fiyaskodanda öte rezalet. Michael Bay amcamız(ya da senaristler) filme mizah öğesini yükleyeceğiz diye yırtınmışlar. Kendimi adeta bir komedi filmi izliyormuş gibi hissettim. Bu kadar zorlama mizahi öğenin ne işi vardı filmde anlamadım. Filmde yer yer aşırı tutarsızlıklarda mevcut. Falleni yüceltelim diye megatronu ezmeler,modifiyeli robotlar, tak çıkarlı autobotlar ne ararsan mevcut.32 kısım tekmili birden. Fazla spoiler vermemek adına çok fazla şey söyleyemiyorum ama filmin açık ve net şekilde hayal kırıklığı olduğunu söyleyebilirim. Beklentisiz gidin ve düz eğlenin.Ötesi yok

Terminatorden sahne çalmak nedir allasen millet? Bir an kendimi yurtta geçen sahnede t3 izliyormuş gibi hissettim. Bilyelerin biraraya gelip robot olması, devastator'ın testislerine gönderme, garip tipli rapçi goblin kırması ufak robotlar, bacağa dayayan bir garip mini robot, yaşlı robot (robot dediğin nasıl yaşlanıor bre),10 second boss fight, taramalı tüfekten kaçan bir megatron...Ve daha saçmalıklar silsilesi üstüste devam eder..Buyrun tartışın bakalım.Sonuç ne olcak merak ediyorum!!!

“Transformers” 1984-1987 arasında yayınlanan Amerikan-Japon ortak yapımı bir çizgi filmden uyarlama. Bilirsiniz ki çizgi film kültürü çocuklukta edinilir ve sevenler bunu genellikle yetişkinliğinde de devam ettirir. Abim Ertuğrul gibi çizgi film kültürü olan bir kişi değilim. Çünkü ben sadece televizyonda izlerdim, abim ise aynı zamanda kitaplarını okurdu.

“Transformers” için Michael Bay’in izlediğim ilk filmidir diyebilirim. İnternetten filmografisine baktığımda sadece “Bad Boys “ serisi bana tanıdık geldi. Bu serinin birincisine televizyonda kısa bir süre bakmıştım.
Yönetmenin filmografisini incelediğimde aksiyon ve bilimkurgu çizgisinde yürüdüğünü gördüm.

“Transform”un Türkçe karşılığını herkes bilir; biçimini değiştirmek, dönüştürmek. Filmde biçim değiştirip dönüşenler Cybertron gezegeninin robotları. Bu onların temel özellikleri. Bu robotların diğer özellikleri de iyiler ve kötüler olarak kamplaşması. Optimus Prime’nın önderliğinde Autobotlar olarak adlandırılan iyi robotlar ve Megatron’un önderliğinde Decepticonlar olarak adlandırılan kötü robotlar…

Gezegenlerinde “Energon Küpleri” adı verilen yakıt stoklarının azalması sonucunda Autobotlar ve Decepticonlar, mineral ve kimyasallar bakımından zengin olan dünyamıza gelirler. Autobotların lideri Optimus Prime 18 tekerlekli kırmızı renkli bir kamyona dönüşürken, Decepticonların lideri Megatron, bir silaha dönüşür. Dolayısıyla film kamyonların, arabaların ve silahların savaşı üzerine kuruludur. Ve tabi bu otomatik dünyada hisleri ve aklıyla hareket ederek iyi ve kötü robotların tarafında seçim yapan, onlara destek ve köstek olan insanları unutmayalım.

Aksiyon ve bilimkurgu çok fazla bana hitap eden bir alan olmamakla birlikte, “Transformers”ı izlerken hızla çevrilmekten başım döndü. Özellikle filmin ilerleyen dakikalarında o kadar hızlı geçişlere şahit oluyorsunuz ki, film bittiğinde nasıl nefes aldım diyorsunuz. Zamanın bu kadar hızlı koşturduğu filmlerde pek düşünülmesine ihtiyaç olmadığından olsa gerek, film de siyah ve beyaz gibi iyiler ve kötüler diye şablonlara oturtularak karışımlara yani grilere pek yer verilmiyor. Ve tabi seyircinin rahatlaması için de kazanan iyiler oluyor. Ama bu tarz içinde film iyi kotarılmış. Bunda yapımcının Steven Spielberg’in firması Dream Works’un olması ve yönetmenin de kitlelerin hoşuna gidecek bir tarzdan hoşlanarak bu yolda bir sinema çizgisini tercih etmesinin etkisi büyük olsa gerek.

The Twilight Saga: Eclipse (Tutulma) filmini heyecanla bekleyen hayran kitlesi sonunda muradına erdi. Eclipse tüm dünyayla aynı zamanda Türkiye’de gösterime girdi ve gişede yapımcısının yüzünü güldüreceğini daha ilk günden belli etti. Ben filmin akşam izleyicilerindendim o nedenle gündüz yorumlarını görmemek için sizlerle olamadım; ama artık kıdemli (!) bir hayran olarak serinin 3. Filmi hakkında birkaç şey söylemek isterim.

Her film hem Alacakaranlık serisinden birer parça hem de yönetmeninden bir imza taşıyor. David’in aslan pençesi ise filmin başına atılmıştı diyebiliriz; Riley’in dönüşüm sahnesi filme uçurum atlayışı yapmak gibi bir şeydi. Soluklarımızı tuttuk ve film sonuna dek hiç bırakmadık. Bu nedenle David’i kutlamak gerek. İzleyicinin beklentisini yüksek tutmak adına harika işler yapmış…

Gelelim dikkat çekici karakterlerimize.

Newmoon’da Jake’in genç bir adama dönüşümünü izlediğimizi söylemiştim; Ama Eclipse için resmen tadı damağımızda kalan bir oyunculuk sergilediğini itiraf etmem gerek. Saatlerdir tekrar tekrar düşünüyorum, o sahnelerde o duyguları daha iyi verebilmenin bir yolu olmadığını fark ediyorum. Umudun ve umutsuzluğun arasındaki ince çizgide sürekli gidip gelen Jake’in duygularını izlemek tam olarak sinema ziyafetiydi. Hele filmin son sahnelerine yakın kemiklerinin iyileşmesini beklerken sarf ettikleri; “Tüm kırılmaların aynı anda olmasını istiyorum” sanırım benim gibi pek kurt sevmeyenleri bile kendinden geçirdi.

Bazıları için Bella son derece kararsız, ne istediğini bilen ama Jake’den de vazgeçemeyen biri gibi görünebilir, eminim kitapta da bu yönde çok fazla eleştiri aldığı oldu. Özellikle de Şafak Vakti’ni okumamışlar tarafından… Oysa Jake ve Bella arasındaki bağların vurgulanması açısından bu filmde bir çok güzel sahne gördüm diyebilirim. Bella’nın insan tarafına olan saplantısı ve bu konudaki öfkesi Jake’in Şafak Vakti filmlerindeki performansı konusunda bizlere harika fikirler verdi.

Edward’ın Newmoon’da hissedilen etkisinden bahsetmiştik; ama bu filmde ona doyduk diyebiliriz. Hayranların çayır sevgisini kullanmayı iyi başarmışlar açıkçası, her çayır sahnesinde sinemadaki kızlardan ince iç çekişler duydum. Diğer taraftan Edward’ın hala pişmanlık dolu bir yanı olduğunu bu nedenle Jake konusunda bu kadar anlayışlı davrandığını düşünmeden edemiyorum; tabii Bella’nın elini incittiği sahne dışında… Bunu duyan Edward’ın sukunetinden eser kalmamıştı (Ah ama biz burayı daha önce de görmüştük)

Edward’ın eski dönem flört anlayışı romantizm tutkunlarını bir kez daha fethetmiş gibi görünüyor, ama görüntülerin Şafak Vakti açısından son derece aydınlatıcı (!) olduğunu söylemeliyiz. Bella’nın evlenmeyi kabul etmesine şaşırmamak gerek.

Jake ve Edward arasında geçen o çadır konuşmasını izlerken genç ve öfkeli bir kurdu izleyen sakin ama aşık bir adam gördüm; herşeyden habersiz uyuyan kırılgan bir Bella gördüm, ve bu üçlü acı üçgenini seyrederken muhteşem olduğunu düşündüğüm için kendimden şüphe ettim, ama itiraf etmeliyim zihnimdeki bantta kendini sürekli tekrar ediyor…

Bella’nın umutsuz öpücüğü, Jake’ın savaşa gitmeden önce hissettikleri, kurtlar ve vampirlerin o umulmaz işbirliği… Bu filmde kan kokusu hiçbir filmde olmadığı kadar yoğundu; Jasper için tüm düşüncelerimiz yeniden yazıldı desek yeridir sanırım. Ayrıca Alice ile aralarındaki bağı daha net görmüş olduk.,

Rosalie’nin Bella’yla olan konuşması da filmden önce sızan sahnelerden biriydi ve üzerine uzun fan yapımı fragmanlar yapıldı. Seçimler bu filme damgasını vurmuş gibiydi açıkçası, Rosalie’nin geçmiş hayatına atılan o bakış; onu anlamak açısından bize biraz daha fikir vermiştir umarım.

Özür dilerim; David’den de Bryce’dan da ama Victoria’da beklediğimi bulamadığımı itiraf etmeliyim. Newmoon’un hem filmdeki sahneleri hem de filmden çıkartılan sahneleri onu Rachalle’in bu rol için ne kadar uygun olduğunu kanıtlar gibiydi; ama Bryce fazla çocuksu yüzüyle o ateşi yansıtmaktan uzaktı açıkçası.

Jane’i filmde iki kez gördük ama kemiklerimize kadar ürperdik. Her sahnesinde vurucu ve son derece etkileyiciydi. Bree’ye ikinci bir şans vermediğini söylerken aslında Bella’yı kast edişi bizi koltuklarımızda ürpertti.

Alacakaranlık’ın iştah açıcı olduğu bu mönüde fikrimce Tutulma “ana yemek” kabul edilebilir mi? Sanırım evet. Hazırladı, beklentiye soktu ve vuruşunu yaptı. Benim için bu filmde hemen herşeyden biraz vardı. Müzikler için sanırım 3. Seyredişimden sonra birşeyler söyleyebilirim, ama şimdiden zihnimde sahnelerle bütünleşen akorların oluştuğunu belirtmekle yetinebilirim. Son derece profesyonel ve isabetli seçimler duydum.

Benim için bir ziyafet sofrasına benzeyen Tutulma’dan sonra; Şafak Vakti için korkuyor muyum? Kesinlikle evet. Alacakaranlık serüveninde bir yere varmaktan çok yolda olmayı seven biz hayranlar için son yaklaştıkça korku da artacak, eminim…